ผู้อุทิศตัว – แคเธอรีน แอน พอร์เตอร์
รูเบ็น จิตรกรชื่อดังที่สุดในเม็กซิโก หลงรักอิซาเบลนางแบบของเขาอย่างหัวปักหัวปำ แต่เธอกลับไปมีสัมพันธ์อันหวานชื่นกับจิตรกรคู่แข่งคนหนึ่งผู้ซึ่งชื่อเสียงเรียงนามหามีความสลักสำคัญไม่ อิซาเบลเคยเรียกรูเบ็นว่าเจ้า“ชูร์โร”น้อย ซึ่งหมายถึงขนมแป้งทอดชนิดหนึ่ง อีกทั้งยังเป็นชื่อที่ชาวเม็กซิกันนิยมตั้งให้กับหมาตัวเล็กๆ รูเบ็นคิดว่าเป็นชื่อที่ไพเราะมากและเขาจะพูดต่อหน้าแขกผู้มาเยือนห้องภาพว่า “แล้วตอนนี้เธอก็เรียกผมว่า ‘ชูร์โร’ ฮ่า ฮ่า” ยามหัวเราะร่างของเขากระเพื่อมไหวอยู่ในเสื้อกั๊กด้วยเหตุที่เขาเริ่มอ้วนขึ้น แล้วอิซาเบลผู้มีรูปร่างผอมสูง นิ้วมือยาวแหลม ก็จะดึงทึ้งช่อดอกไม้ที่รูเบ็นมอบให้และโปรยกลีบของมัน หรือไม่ก็ร้องด้วยน้ำเสียงประชดประชัน “ช่าย ช่าย” แล้วแต้มสีลงบนปลายจมูกของเขา เธอยังติดนิสัยชอบดึงผมและหูของเขาอย่างไร้ความปราณีอีกด้วย ในยามที่คนผู้มีความคลั่งไคล้ดั้นด้นเดินทางมาตามถนนโรยกรวดแคบๆ คอยระวังเลี่ยงหลบหลุมบ่อตามลานหน้าบ้าน และเดินโกรกกรากขึ้นบันไดที่โยกหลวมมาเพื่อดูตัวจริงของบุคคลสำคัญผู้ยิ่งใหญ่แต่แสนจะธรรมดานี้สักแวบหนึ่ง เธอก็จะร้องออกมาว่า “พวกบ้าเห่อมาแล้วจ้า” เธอรู้สึกสนุกกับสายตาประหลาดใจของพวกเขายามจ้องมองความอาจหาญของเธอ บ่อยครั้งเธอรู้สึกเบื่อหน่าย ที่บางคราวต้องยืนทั้งวัน คอยถักผมเปียแล้วก็แก้ออกในยามที่รูเบ็นวาดรูปเธอ พวกเขาจะลืมกินอาหารกระทั่งเลยเวลาไปแล้ว แต่เธอก็ไม่มีที่ไปจนกว่าคนรักผู้ซึ่งเป็นคู่แข่งของรูเบ็นจะขายภาพได้สักภาพหนึ่งก่อน เพราะใครๆ ต่างพูดกันว่ารูเบ็นจะฆ่าทิ้งทันทีหากมีใครพยายามจะพรากอิซาเบลไปจากเขา อิซาเบลจึงอยู่ต่อไป และรูเบ็นได้วาดรูปอิซาเบลในอิริยาบถต่างๆ เป็นจำนวนสิบแปดรูปสำหรับงานจิตรกรรมฝาผนังของเขา เธอจะทำอาหารให้เขาบ้างเป็นครั้งคราว ทะเลาะกันบ้าง และแลบลิ้นยาวสีแดงใส่บรรดาแขกที่เธอไม่ชอบขี้หน้า รูเบ็นนั้นแสนจะคลั่งไคล้เธอ รูเบ็นเพิ่งเริ่มวาดรูปอิซาเบลรูปที่สิบเก้าตอนที่คู่แข่งของเขาขายภาพขนาดใหญ่ภาพหนึ่งให้แก่เศรษฐีผู้ซึ่งมัณฑนากรแนะนำว่าต้องมีส่วนที่เป็นสีเขียวและสีส้มอยู่บนผนังคฤหาสน์หลังใหม่ของเขา ซึ่งประจวบเหมาะกับที่ภาพนี้มีทั้งสีเขียวและสีส้มอย่างมหัศจรรย์ เศรษฐีคนนั้นจ่ายเงินก้อนโตด้วยความสุข เขาชี้แจงว่าหากจะคลุมผนังด้วยพรมประดับผนังเขาจะต้องจ่ายแพงกว่านี้ถึงหกเท่า จิตรกรคู่แข่งก็สุขด้วยเช่นกัน เพียงแต่เขาไม่ได้บอกว่าทำไม วันต่อมาเขากับอิซาเบลก็เดินทางไปคอสตาริกาและนั่นคือจุดจบความสัมพันธ์ของพวกเขาเท่าที่เรารับรู้ รูเบ็นอ่านข้อความอำลาของเธอ “ชูร์โรเฒ่าผู้น่าสงสาร…น่าเวทนานักที่ชีวิตของคุณช่างน่าเบื่อเสียเหลือเกินและฉันก็ไม่อาจทนอยู่ได้อีกต่อไป ฉันกำลังจากไปกับบุคคลที่ไม่มีวันปล่อยให้ฉันคอยทำอาหารให้กิน แต่จะสร้างสรรค์จิตรกรรมฝาผนังโดยมีรูปฉันห้าสิบรูปแทนที่จะมีแค่ยี่สิบ อีกทั้งจะมีรองเท้าแตะสีแดงและชีวิตที่สนุกสนานถึงอกถึงใจฉันอีกด้วย “เพื่อนเก่าของคุณ “อิซาเบล” พอรูเบ็นได้อ่านข้อความนี้ก็รู้สึกเหมือนคนกำลังจมน้ำ หายใจไม่ออก เขาแกว่งแขนอย่างแรงนับครั้งไม่ถ้วน จากนั้นเขาดื่มเทกิลาขวดใหญ่โดยไม่ใช้มะนาวหรือเกลือช่วยลดความแรง แล้วเอนตัวลงนอนบนพื้นหัวจุ่มอยู่ในจานสีที่เพิ่งผสมใหม่ๆ […]